Kilka słów refleksji...

Basia

Pielgrzymuję już ładnych parę lat bo od roku 2001. Każda pielgrzymka była dla mnie nowym doświadczeniem, każda łączyła się z pewnym wysiłkiem ale nigdy takim samym. Niektóre wymagały większego wysiłku fizycznego inne silnej psychiki, woli wytrwania w trudach po to by dotrzeć do celu. Wszystkie łączą jednak: niezapomniane przeżycia, wspaniali ludzie spotkani na trasie, nowe przyjaźnie, doświadczenie ludzkiej dobroci i służby. Z perspektywy czasu widzę jak bardzo doświadczenie pielgrzymowania kształtowało (i myślę że nadal będzie) mój charakter. Jak przez lata nauczyłam się radować każdą, czasami nie napawającą optymizmem, sytuacją; dzięki czemu teraz postrzegam świat i moje życie w zupełnie inny sposób. Jak nauczyłam się pokory i służby drugiemu człowiekowi.
Na te kilka dni w roku zawsze czekam z wielkim utęsknieniem. Rekolekcje w drodze pozwalają mi nabrać sił do pracy przez cały następny rok...

jika

Basia, czytam to dopiero teraz, ale jak zawsze Wesoly

masz racje ...
Ja szłam pierwszy raz, i ta pielgrzymka wymagała wysiłki psychicznego, ale nie lubie deszczu ...
Tym bardziej jak kapie mi na głowe w czasie snu

Łukasz

Czasami właśnie taki deszcz może skłonic do refleksji nad życiem. Osobiscie wole jak jest około 20 C, bez deszczu.

Porządkowy

Deszcz, tysiące małych kropel które niosą życiodajną wodę, tak jak tysiące liter które składają się na życiodajne słowa Jezusa, tak jak tysiące kroków które stawiamy co dzień na pielgrzymkowym szlaku. O to chyba chodzi aby w tysiącu tych małych rzeczy, drobnych przeciwności odnaleźć to co naprawdę ważne. Odnaleźć Boga, odnaleźć drugiego człowieka, odnaleźć siebie.

To tak tytułem wstępu. A teraz czas na moją refleksję. Taką prostą, że chyba każdy już do niej doszedł w swoich przemyśleniach, że im cięższa droga tym większa satysfakcja z dojścia do celu. Moja droga w tamtym roku była dość kręta. Jak pewni większość z was wie z Trzebnicy wracałem do domu, ponieważ rozchorowałem się [wirusowe zapalenie oskrzeli]. To była naprawdę trudna decyzja, wracać do domu, taki powrót na tarczy. Ale zdrowie ważniejsze, w końcu nasze ciało jest świątynią Boga więc głupio by było ją burzyć chcąc pokazać jakim to się jest silnym.
A po powrocie do domu szybka kuracja antybiotykowa, i myśli żeby już na trasę nie wracać, ale tylko przez chwilę. Potem kilka telefonów, mały spacer po mieście, żeby załatwić jakiś transport na trasę. I nadchodzi dzień powrotu, od rana pada deszcz, po drodze parę razy myślę sobie "Po co ja tam jadę, taka pogoda fatalna, jak to iść w taki deszcz?", ale znowu to szybko przechodzi.
Nareszcie Kujakowice, wysiadam z samochodu i moknę razem z grupą bodajże 10. Już nie ma myśli żeby wracać, są dwie inne "Żebyśmy zdrowi doszli i daj Boże co byśmy na tym pielgrzymim szlaku spotkali się za rok..."

PS: Przepraszam za błedy i literówki jeżeli takowe wystąpiły

jika

Przemek, ten tytuł wstepu, wyszedł Ci naprawdę pięknie

Porządkowy

Przesadzasz Embarassed

jika

Nie

A moze Ty sie zajmiesz pisaniem wierszy Wesoly

- np. o pielgrzymce ?

Joolka

Dobry pomysł Smile

Łukasz

jika

A Ty nie chciał być posłuchać np. jak zasypiasz na pielgrzymce, wiersza mówionego przez Przemka ? Wesoly